Dit jaar weer zo'n prachtige fietstrip door 'die Heimat' als vervolg op de vorige tocht die ging van Perl naar Keulen (zie ook blog www.nedineurope.blogspot.com uit 2019).
En de voorpret begon al in Overijse, Belgie aan de vooravond van ons vertrek: ten huize van Annie Vandenhouten had Gerard gezorgd voor een culinair spektakelstuk door grote porties gebraden en gekruide lamskoteletjes te serveren met aardappelen, lekkere vette jus, salade en verfrissend Hansa pils uit Dortmund. Daarbij nog een wijntje in de vorm van een fles St. Emilion Cru Bourgeois uit 2012 en voor mij een shotje Cubaanse rum toe. Al met al klasse eten waarna de nacht rozig was. Annie was als immer de perfecte gastvrouw: nooit heb ik daar iemand van het mannelijk geslacht ooit iets zien doen in de keuken na het eten; tafeltje dek je, ezeltje strek je!
De volgende morgen dinsdag 8 September hebben we de fietsen op de Opel Meriva vastgezet en zijn via de autoweg naar Luik, daarna Verviers en Monschau naar Blankenheim gereden waar de Ahr rivier ontspringt in de kelder van een woning midden in dit prachtige dorp. Auto geparkeerd aan de rand van het dorp, een tochtje gemaakt door de historische kern en rond 2 uur 's middags sprongen we op de fiets naar Dernau.
We hadden gerekend op goed weer: minimaal 14 en maximaal 26 graden en geen regen. En zo is het ook gegaan: geen vuiltje aan de lucht en de hele week ideaal fietsweer. Ik had een comfortabel rugzakje en een fietsbox op de pakkendrager net zoals vorig jaar: licht, handig en verstandig. Gerard had weer 2 fietstassen en een rugzak achterop gebonden met touwen en riemen; minder zwaar dan vorig jaar maar toch zo'n 14 kgs. all together. Hij had alleen al 3 paar schoenen bij zich! Plus de nodige truien tegen de eventuele kou 's avonds. Het moet wel gezegd worden dat hij er bij de diners altijd pico bello uitzag 'gelijk de Prins van Oranje' zouden ze in Belgie zeggen. En dat telt ook mee!
typisch fietspad wijnbergen
'Schoen ist es auf der Welt zu sein': dit lied heb ik vaak gezongen al afdalend en zoevend langs de rivieren. Een loflied op de fietspaden langs de Ahr, Rijn en Moezel; het blijft in mijn ogen de meest complete fietsomgeving in de wereld door de combinatie van kwaliteitsfietspaden, geen autoverkeer, door bossen, (wijn)velden en schilderachtige dorpen met veel Fachwerk; dan overal restaurants en hotelletjes, lekker weer; goed Duits eten en drinken met overal Bitburg pils en speciaal bier uit Keulen: het Koelsch; en ja, ook betaalbaar voor pensionados als Gerard en ik. En een veilige omgeving dus geen ali baba's volgens de dorpelingen. Plus, we hoeven niet hard of veel te rijden: afgesproken was zo'n maximaal 70 kms iedere dag met een gemiddelde van rond 20 kms per uur (exclusief pauzes) en dat betekent dat we dan 's avonds rustig een dorst-les kunnen nemen. Er is feitelijk geen beter moment om te genieten van een potje bier dan bij aankomst in het hotel of B&B. Daarna een douche en vervolgens weer een pilsje met lekker eten. En zo ging dat iedere avond; en het verveelt niet!
Fietsen, genieten van de natuur, babbelen, wat snoeven (Gerard over zijn fietsprestaties op zijn leeftijd)) en wat smeren tegen de zon (Ton op advies van ega Biya), Kaffee und Kuchen; af en toe een gekruid worstje van de 'Metzger' of een vers broodje uit de dorpsbakkerij; voor je het weet is de dag voorbij, valt de avond en dan wordt het weer tijd voor een dorst-les.
6 dagen op de velo
We hadden in Dernau het hotel 'Zum Rebstock' besproken en daar goed aan gedaan op de eerste dag. Tijdens deze corona-periode zit dit traditionele vakantiegebied vol met de wat oudere jongeren die met fietsen, caravans en campers en een dikke portemonnee onderweg zijn. En de terrassen zitten 's avonds ook al goed vol. Wijn en bier geeft plezier. Trink trink Bruederlein trink, lasse doch die Sorgen zu Hause!
Van Blankenheim gaat het fietspad eerst een tiental kilometers door de dichte loofbossen en volgt daarna deels het trace van een oude spoorlijn. Vanaf Muesch (prima slager in het dorp!) wordt het Ahr stroompje wat breder en meandert het verder naar het Oosten. Er komt dan een stuk van 5 kms. waar men over de regionale weg rijdt maar het stoort niet echt...geen moordstrookjesgevoel. Dan bij Insul en Schuld wordt het simply beautiful met fruitgaarden, sappige weiden, mooie gerestaureerde boerderijen en wijde vistas; enfin dit fietsen in het groen is compleet ontspannend. Het laatste stuk van Rech naar Dernau langs de spoorbaan en de Ahr is uniek want de eerste wijngaarden duiken op. Haha Gerard en ik hebben de hele week geen wijn gedronken want wij zijn bier-tifosi: het liefst goudgele Duitse rakkers van ong. 4.8% in glazen van 0.3 of 0.4 liter. In Dernau was het Gaffel Koelsch.
Vanaf het wijndorp Dernau leidt het brede verharde fietspad meestal dalend richting de Rijn en een dik uur later ben je al in Remagen.
Spoorbrug Remagen / ruine
Markt met Fachwerk Linz am Rhein
Jammer dat het museum dat de geschiedenis van de 'brug van Remagen over de Rijn' laat zien gesloten was. Er is daar om iedere spoorbiels gevochten en de film die over deze strijd gemaakt is door Hollywood is en blijft een oorlogsklassieker. Interessant is te zien dat er nog grote brokstukken oud beton her en der verspreid liggen; veroorzaakt door de geallieerde bombardementen nu 75 jaar geleden? En wat ligt daar nog onder mogelijkerwijs?
Je kunt met auto en fiets vrijwel iedere 10 kms de Rijn met een pontje oversteken. Dus van Kripp naar Linz was geen probleem. En toen verder naar Neuwied am Rhein alwaar ik in Januari 1979 mijn inductie/stage had alvorens voor EIRENE in Agadez, Niger te gaan werken.
EIRENE hoofdkantoor Neuwied
Dit werk heeft in 79-82 de basis gelegd voor mijn verder engagement en carriere in de ontwikkelingssamenwerking en humanitaire hulpverlening. We hebben nog even gedag gezegd en werden hartelijk ontvangen op het bureau aan de Engerserstrasse. De uitstraling van een 'Christlicher Friedensdienst' voelde nog altijd als weleer. Hier wordt geen geld verspild aan grote projecten en dikdoenerij: small is beautiful en de mens staat centraal. Tijd voor Ton om eens een donatie te doen!
We reden dus verder naar het Zuiden, de Oostzijde van de Rijn volgend...rustig fietspad direct aan de Rijn en van de drukte van Koblenz aan de Westzijde merk je niets. Doorgereden tot Lahnstein op deze tweede dag naar 'Hotel Weiland' en weer een prima dorst-les met Lahnstein bier uit de brouwerij die twee straten verderop ligt. We zaten in zo'n Biergarten, verorberden een rumpsteak en genoten van de jeugdige damesbediening. Wie doet je wat?
Elke keer mondkapje op, dan weer af. Ja zo gaat het in Duitsland. Het went nooit. Vanaf Lahnstein gaat het richting 'Welterbe Mittel Rheingebiet'. Hier slingert 'Vater Rhein' zich bijna 100 kms door een prachtig landschap met wijngaarden en oude burchten aan beide oevers. Mooie omgeving om te wonen heb ik altijd gedacht...zomers lang en warm en de winters koel maar zonder harde vorst. De streek ten Zuiden van Koblenz heeft lang op mijn verlanglijstje gestaan om er te gaan leven tijdens mijn pensioen. En hier kwamen we een eerste lange moordstrook tegen van ong. 5 kms. ik vond het maar eng: aan de rechterkant van de weg de hoge vangrail, dan ong. 90 cms een soortement van onduidelijk fietspad en meteen links daarvan rijden de vrachtwagens en autos je met grote snelheden voorbij. Ik ben niet zo stuurvast als Gerard en ik kan me goed voorstellen dat hier veel ongelukken gebeuren; zeker 's avonds. Ik was blij toen we in Sankt Goarshausen aankwamen en een rustig bezoek konden brengen aan 'die Lorelei'. De Rijn gaat hier door ondiep vaarwater met rotspartijen all over the place. In vroeger tijden werden de schippers, zegt men, afgeleid door een prachtig zingende vrouwenstem en voeren steevast op de rotsen ..dat is de mythe. Zelf denk ik dat de 'schnappskruik' ook een rol gespeeld moet hebben. Er is een prachtig beeld van deze verleidelijke en voluptueuze river-lady op een lange en brede rots geplaatst waar de Rijn niet meer dan enkele meters diep is. Wandeling, bezoekje en foto waard!
Berucht, beroemd: die Lorelei
met amici Gerardus en Antonius
Het pontje bracht ons naar de overkant in Sankt Goar, toeristenplaats bij uitstek met veel terassen en ongetwijfeld lekker en koud bier. Maar eerst naar Boppard, een van oudsher Romeinse vestiging en ook druk druk met veel Nederlandse toeristen. Goed fietspad en na een korte tussenstop in Bad Salzig waar we een warme uienkoek aten (Zwiebelkuchen) doemde Boppard op. We vonden nog allebei met mazzel een kleine kamer in hotel 'Sonnenhof'. Gerard kamer 4 dichtbij het spoor en hij heeft het geweten. Ieder kwartier ofwel een goederentrein, ofwel de 'Regionalzug' naar of van Koblenz ofwel de ICE trein van Keulen naar Frankfurt of vice versa...aiaiai volgens hem 'voelde het of de treinen onder zijn bed door de kamer reden'. Hij werd er gestrest van. Ik op kamer 1 en ik hoorde ook de vele treinen maar ik heb in mijn jeugd altijd treinen gehoord aan de Schouwbroekseweg dichtbij het PSV stadion in Eindhoven; en later ook in Nijmegen aan de Prof. Bromstraat. No sweat. Bovendien had ik een mooi uitzicht op de ruine van een Romeinse villa. Wel 's avonds lekker door de stad geflaneerd, langs de boulevard en weer onze dorst gelest met gerstenat van Frueh, Bitburg, Lahnstein en Koblenzer bier. Toch hebben we het rustig aan gedaan...zo'n 5 biertjes gemiddeld per dag per persoon. Dat moet kunnen na een uur of 7 activiteiten in de zon en op de fiets.
De volgende morgen zaten we al om 8 uur op de velo. Richting Koblenz en het fameuze 'Deutsche Eck': hier komen Rijn en Moezel samen. Majestueus bronzen beeld van Keizer Wilhelm te paard / moet men gezien hebben! / De Moezel was smaragd groen zei Gerard de hele tijd en inderdaad groen is de kleur van deze fietstocht. Bossen donkergroen, weiden lichtgroen, wijngaarden merendeels groene druiven, velden heldergroen en de Rijn een mooie diepgroene kleur. Zeker ten shades of green!
Ondertussen bleef ik maar pijn hebben aan mijn achterste, bips, billen, kont, derriere, reet, aars of hoe het ook moge heten. En dan had ik nog wel zo'n extra gelzadel. Maar toch de laatste dag voordat we in Blankenheim waren was het nagenoeg over....genoeg zitvlees opgebouwd? En zo ja hoe lang blijft deze 'iron bud'? .
En de dag van Boppard naar Senhals/Senheim was een lange rit...we vonden geen slaapplaats in de buurt van Cochem dus steeds maar verder. Alles volgeboekt ook omdat het vrijdag was. Uiteindelijk konden we slapen in een chique tent 'Hotel-Weinhaus Halfenstube' in Senhals waar de eigenaresse me vriendelijk zei dat ze nog wel een zolderkamer had die wij als 'Radfahrer' voor weinig geld konden krijgen (want die moest binnenkort toch gerenoveerd worden). Wat bleek nu.. het was een kamer van meer dan 30 m2 met twee bedden, grote douche, rustig op een zolder met fraaie houten balken en voorzien van groot terras. We hebben ervan genoten en ook weer op een mooi terras met blik op de Moezel gegeten en gedronken....volledig 3 gangen menu met 'Bitte ein Bit'. Een prachtige afsluiter van een lange dag!
En in Duitsland is overal een goed ontbijt inbegrepen en de fietsen staan veilig in de garages van de hotels. We hebben op geen moment honger of een onveilig gevoel gehad. En dat telt ook! Wel moeten zoeken en dat herhaaldelijk naar een overnachting. Maar uiteindelijk is het allemaal meegevallen...de kamers die we op het laatste moment vonden bleken toch de beste deals te zijn.
En we hebben ook niet buitensporig veel geld uitgegeven: alles bij elkaar uit en thuis ietsje pietsje meer dan 1.000 eurootjes over 6 dagen; de man 500 euros. Dat kan de bruine wel trekken is het gezegde in Brabant.
standbeeld: Alfer Baachspouzer / in Alf op de brug waar havenarbeiders elkaar troffen en vanaf de brug hun tabakspruim naar beneden kitsten (zo'n 100 jaar geleden dat wel !)
Om vanuit de Moezel regio naar de Ahr te rijden gaat het door en over de Vulkan-Eifel met cols niet hoger dan 650 meter. Vanuit Alf aan de Moezel eerst langzaam stijgend naar Bad Bertrich, zo'n 10 kms verder. En dat is te doen; voor iedereen. Maar dan ...opeens gaf het fietspad een 14% stijgingspercentage aan richting Ulmen en Gerard schreeuwde 'Ton dat kan niet de goede weg zijn; daar jagen ze die Duitsers niet op'. Edoch, het was wel zo en we hebben maar de gewone weg gevolgd...toch ook bijna constant zo'n 5 a 7% stijgingspercentage over vele kms. Ik ben die dag wel 10 keer afgestapt. Maar 'what goes up must come down', dus soms zoefden we ettelijke kms met de vlam in de pijp bergafwaarts. Er zijn in de Eifel minder dorpen en we moesten doorrijden tot aan Kelberg waar we gelukkig weer een mooi appartement vonden achter de bakkerij van Schillinger midden in het dorp. We kregen gewoon de sleutels mee van de zoon van de eigenaar die zei 'reken maar af in de bakkerij morgen en ontbijt daar ook maar'. Ja, functionaliteit gepaard aan eenvoud doet wonderen. We hebben nog een heerlijke 'Muehlen Koelsch' gedronken en een stuk everzwijn opgepeuzeld en daarna een avondwandeling gemaakt door het dorp: twee pensionados die een luchtje scheppen voor het naar bed gaan. Om 9 uur 's avonds en dat op zaterdag was er niemand meer op straat.
Op zondag was het weer prijs: we reden tot aan de Nuerburgring, het race walhalla in Duitsland voor de auto en motorsport, inklusief Formule 1. We maakten een praatje met een fietser/hereboer die zijn sparrenbossen aan het inspecteren was en die meldde ons dat vandaag het DTM rennen was ... 'Deutsche Touren Meisterschaften' waar enkel de prominente Duitse merken aan mogen deelnemen: Mercedes, Audi, Porsche en BMW....allemaal 'Heisse Kisten' volgens hem. En we konden er een glimp van opvangen zonder te betalen. Imposant en je ziet meteen dat dit geen start-up business is met weinig geld. Wow...en dan al die fans met hun gezinnen met leren jacks en dure BMW's of Ducati's als het gaat over motoren. En wat sportauto's betreft allemaal gepimpte en highly fine tuned hot cars! Gerard zei dat hij de testosteron kon rieken in de lucht. Tot in Adenau toe...onderaan de berg...kon je de brullende motoren van deze snelheidsmaniakken horen. Wat te denken van een gifgroene Porsche Panamera met goudgespoten bumperwerk en een blonde pitspoes in een zwartlederen outfit die verveeld tegen de deur leunt en met haar rode lippen aan een sigaretje zuigt ...Haha dat soort plaatjes zie je daar alleen!!
Twee Wereldoorlogen begonnen en verloren...dat kost kapitalen aan mensen en materiaal. Dan nog eens ruzie met de DDR buren zo'n 50 jaar lang...en dan weer samengaan als 1 onafhankelijk land...dan al dat geld dat naar de EU stroomt..jaar in jaar uit. En toch als je door Duitsland reist en zeker op de fiets dan zie je de rijkdom in de huizenbouw, de autos die ze rijden, de kwaliteit van bakkers en slagers, het degelijke onderhoud dat overal gepleegd wordt...en alles is goedkoop..ik schat meer dan 15% 'billiger' dan in Nederland en zeker veel goederen zijn soms 30% goedkoper dan in Belgie. Een krat Bitburg (20 halve liters) kost in Duitsland om en nabij de 12 euros terwijl een krat Antwerps bier van De Koninck (24 flesjes van 0.33 liter) zeker 25 euros kost. Nogal een verschil in volume en prijs voor deze kwaliteitsbieren! Ga maar eens binnen bij Lidl-Aldi-Rewe-DM-Rossmann-Trinkgut enz...allemaal grote zaken die produkten aanbieden, ver beneden de prijzen in Nl. en B. Geen wonder dat bij zulke grote verschillen in kosten voor de basisbehoeften zoveel Nederlanders en Belgen over de grens gaan wonen in de Bondsrepubliek.
En toen ging er iets mis....vanuit Adenau miste Gerard het fietspad en ik riep nog 'hierlangs' en dat hoorde hij niet. Hij bleef doorrijden op de regionale weg. Ik vervolgde het fietspad dat steil omhoog ging naar het 'Friedhof' en dacht hij komt wel. Mooi niet dus! Toen ik 15 minuten later weer terugreed naar de plaats waar hij verkeerd was gereden was hij nergens te zien. Dus dacht ik wachten want dat is de regel: waar je elkaar uit het oog verliest daar moet je naar terugkeren EN wachten. Hij heeft dit niet of niet lang genoeg gedaan. En is doorgereden met de reparatiespullen en de band aids. Impardonnable je trouve. Ik ben daarna tenslotte ook verder gereden en heb nog in de dorpen Duempelfeld, Schuld en Muesch op hem gewacht...en toen wist ik het 100% zeker: hij is mij ver vooruit op weg naar de auto in Blankenheim. Tja...is dit een van der Meeren streek? Op z'n 66e nog ongeduldig tijdens een vakantie? Ik heb er veel over nagedacht de 35 kms die ik alleen reed. Ik besloot er een mooie rit van te maken; los op de pedalen, neus heerlijk in de verkoelende wind en anticiperend op een biertje in Blankenheim. En ja hoor daar zat monsieur...prinsheerlijk op het terras aan een pot sop op het moment dat ik het centrum van het dorp inreed. Ik ben naar de auto gereden en heb het hem verbaal ingepeperd. Misschien had ik het maar moeten laten betijen. Er was tenslotte niets gebeurd. En een drama was het ook niet waard. We hebben het bijgelegd en in plaats van zand...bier erover. Et ca compte! Enfin, nu na twee weken speelt het niet meer alhoewel tijdens een mogelijk volgende tocht dan rijdt deze jongen af en toe ook voorop, en zeker bij de kruispunten en in de dorpen!
We hebben die avond nog prima geslapen in 'Hotel Schlossblick' en nog ettelijke Bitburgers op een gezellige wijze janus gemaakt. En de volgende morgen nog kratjes Koelsch gekocht in een Getraenke-Laden: Sester en Peters Koelsch (in Belgie en Nederland onverkrijgbaar en onbekend...en dat maakt weer onbemind). Maar Gerard als bier-guru bij uitstek van de lage landen, en ik ook een beetje, wij denken het te weten: er gaat niets boven Duits bier uit NordRhein-Westfalen. Het moge hierbij gezegd en geschreven zijn...Reinheitsgebot ook! En dat telt zeker mee!
Toen een prima terugreis naar het elite dorp Overijse waar het koud buffet al werd voorbereid in de tuin!
Al met al een een top fietstocht door een unieke regio die alles heeft en geeft.
Thank God for safe, secure and happy cycling. And that counts! Gerard, mon cher ami, un grand merci!
Ik heb er de meetlat nog eens bijgehouden:
Blankenheim - Dernau 53 kms / Ahr
Dernau - Lahnstein 76 kms / Ahr / Rijn
Lahnstein - Boppard 52 kms / Rijn
Boppard - Senhals 89 kms / Rijn / Moezel
Senhals - Kelberg 65 kms / Moezel / Vulkan-Eifel
Kelberg - Blankenheim 61 kms / Vulkan-Eifel / Ahr
Totaal 396 kms over 6 dagen......ietsje minder dan 66 kms per dag.
Gerard op een eenvoudige race fiets met wat dikkere banden (geassembleerd door ITEK) en ik op een occasion mountainbike van MERIDA. Gegarandeerd dat onze fietsen ieder meer dan 10 jaar oud zijn. Lekke banden nul komma nul.
Ik denk zelf dat bovengenoemde fietstocht door fietsclubs met getrainde leden in 5 dagen (4 overnachtingen) uit en thuis gemakkelijk te doen is. Zeker op een racefiets zonder bagage. Genot gegarandeerd. Zeker en vast. En dat telt!
Leende, NL, 28 September 2020
Antonius van Zutphen
